Anne ve babanın çocuğu ile kurduğu iletişim esnasında çocuğa yönelttiği tutum ve davranışların tümüne ‘’Anne – Baba Tutumu’’ diyebiliriz.
Anne–babanın çocuğuna karşı olan tutumu, doğal olarak çocuğun kişilik özelliklerine ve gösterdiği davranışlara yansır.
Anne–baba tutumunu, olumlu anne – baba tutumu ve olumsuz anne – baba tutumu olarak ele alabiliriz.
Anne ve babanın çocuğuna gösterdiği destek, sevgi, ilgi, kabul ve yakınlık gibi davranışların yanı sıra çocuğuna koyduğu kontrol yani çocuğuna çizdiği sınır ‘’ olumlu anne – baba tutumu’’ olarak nitelendirilir.
Aşırı koruyucu, otoriter, izin verici, hatalı davranışlarını hoş gören, tutarsız anne–baba tutumlarını ise ‘’ olumsuz anne – baba tutumu’’ olarak adlandırabiliriz.
Olumlu anne – baba tutumlarında, anne ve baba çocuğunu destekler ama belli sınırları koymayı da ihmal etmez. Çocuğunun temel ihtiyaçlarından birinin de ‘’sevgi’’ olduğunu hissettirir. Birbirileri ve çocukları ile sağlıklı, iletişim kuran bir ailenin çocukları da sağlıklı olarak büyür. Çocuğunu, ailenin değerli bir ferdi olarak görmek, çocuğu ilgilendiren her türlü kararlarda onun görüşünü de mutlaka almak, çocuğa ailenin bir bireyi olduğunu hissettirmek olumlu tutumlara iyi bir örnektir. Çocuğa sorumluluk vermek, onu birçok şeyin üstesinden gelmeye hazır hale getirecektir. Sorumluluk aynı zamanda ebeveynlerin çocuklarına güvendiğini hissettireceğinden çocuğun öz güveninin gelişmesini de sağlar.
Olumlu anne – baba tutumlarında çocuğa bedeni bir ceza asla uygulanmaz. Başarısızlıklarını cezalandırmak yerine başarılarını ödüllendirmek çok daha iyi bir tutumdur.
Olumsuz anne – baba tutumlarının başında ‘’Tutarsız Anne – Baba Tutumları’’ gelir. Anne, babadan birinin veya her ikisinin keyifli ya da öfkeli oluşlarına göre yapılan yaklaşımlar çocuğun gelişimini olumsuz yönde oldukça etkiler. Bu tür tutarsız yaklaşımlarda bulunan ebeveynlerin çocukları kendi
davranışlarından emin değildir. Çocuk, çoğu zaman ne yapacağını bilemez. Davranışlarını annesinin, babasının tutumlarına göre ayarlamak zorunda kalır. Kişilik bozuklukları başlar.
Anne – babadan birinin ‘’hayır’’ dediği bir duruma diğeri ‘’evet’’ dememelidir. Bu tür tutarsız tutumlar çocuğun ikilemde kalmasına yol açar. Böyle durumlarda ebeveynler, kendi aralarında tartışıp doğru kararı vererek olumsuz tutum gösteren tarafın durumu düzeltmesini sağlamalı. Aksi takdirde çocuk nasıl davranacağına, neyin doğru olduğuna karar veremez, kendince üstün gördüğü kişinin tarafındaymış gibi görünür.
Aşırı koruyucu tutumlar, oldukça olumsuz ’’ himayeci’’ bir tutumdur. Himayeci tutumlar, çocuğun toplumsal gelişimini olumsuz yönde etkiler. Çocuk arkadaşları ile oynamakta zorluk çeker. Akranları arasında kabul görmez.
Bir diğer olumsuz tutum da otoriter anne – baba tutumudur. Otoriter bir tutum içinde büyüyen çocuk, kolay boyun eğen, korkak ve çekingen olarak yetiştikleri için, saldırgandırlar. Her fırsatta kendinden güçsüz kimselere saldırmaktan geri durmazlar.
Hepimizin bildiği gibi aile toplumun temelidir. Çocuğun yetişmesinde gelişmesinde, kişilik kazanmasında en önemli etken anne – babanın tutumudur.
Çocukların olumlu ya da olumsuz davranışları ilk önce okulda fark edilir. Pelikan Eğitim Kurumları’na gelen öğrencilerin olumlu ve olumsuz davranışları, Kurumdaki eğitimciler tarafından hemen fark edilir. Olumlu tutum sergileyen öğrencilerin bu davranışları takdir edilir. Çeşitli pekiştireç ve aktivitelerle desteklenirler. Olumsuz tutum ve davranış sergileyen öğrencilerin aileleri ile pozitif iletişimlere geçilir, periyodik olarak düzenlenen ’aile Ziyaretleri, çeşitli aktiviteler ve rehberlik çalışmaları gibi faaliyetlerle bu olumsuz tutum ve davranışların ortadan kaldırılması ya da en aza indirilmesi için özverili çalışmalar yapılır.
